Yorgunum...
Uzaklara takılı gözbebeklerim...
Pranga vurdum idrak çakralarıma...
Hep daha fazlasını isteyen silüetleri görmüyor gözlerim...
Uzaklara, ufuklardaki en masum kuytulara saplı tüm düşüncelerim...
Cümlelerimdeki çıplaklığa rağmen...
Kelimelere bindirip yola çıkardığım çığlıklarıma...
Biçilen, giydirilen ölçüsüz elbiselerden baş çeviriyorum...
Ve sesleniyorum...
Işık hızında, sessizce boşluğa konuşuyorum...
Bazi adamlar vardir, seslerini -ne soylediklerinden bagimsiz- karsisindakinin icine icine dokundurur...
YanıtlaSilTinilariyla, tonlamalariyla, demeleriyle,kelimeleriyle...bazen akitmadiklari gozyaslarinin, bazen de gozlerinin bebeginden kopan kahkahalarin gurultusuyle...evreni kaplar bu adamlar...o adamlardansin...ucsuz bucaksiz...
Ne ile besleniyorsun? ))